Architekt:
E. Eber.
Budowa:
1935-37.
Inwestorem luksusowego budynku z obszerną salą kinową było włoskie przedsiębiorstwo ubezpieczeniowe Assicurazioni Generali Trieste.
Gmach otrzymał bardzo nowoczesne wyposażenie - dźwigi osobowe „Stigler”, własne centralne ogrzewanie, pralnie mechaniczne, automatyczne kuchnie gazowe, specjalny system izolacji akustycznej, wentylację i inne.
Wzniesiony budynek był jedynie pierwszym elementem całego bloku zabudowań, które miały zostać wzniesione w miejscu zabudowań hotelu Metropol (Marszałkowska 114). Ostateczną realizację całego założenia planowano przed końcem 1940.
Uszkodzony:
częściowo zbombardowany w czasie kampanii wrześniowej, lub radzieckich nalotów na miasto w latach 1942-43 - ucierpiała wtedy część oficyny poprzecznej, którą w trakcie okupacji obniżono o dwa piętra.
Kino w okresie okupacji działało pod nazwą Helgoland. W trakcie Powstania Warszawskiego w kinie (znów pod nazwą Palladium) wyświetlano powstańcze kroniki montowane w laboratorium wytwórni "Falanga" przy Dobrej 47.
Budynek uniknął większych zniszczeń w okresie powstania i po jego zakończeniu.
Po 1945:
W styczniu 1947ponownie uruchomiono mieszczące się w budynku kino, inaugurując jego działalność uroczystą premierą filmu „Zakazane piosenki”. W późniejszym okresie przywrócono pierwotną wysokość części oficyny bocznej.
Kino "Palladium" działo nieprzerwanie do drugiej połowy lat 90. XX wieku, kiedy zostało zamknięte, a jego miejsce zajął klub muzyczny.
W 2006 klub został przejęty przez Fundację na rzecz Studentów i Absolwentów Uniwersytetu Warszawskiego "Universitatis Varsoviensis" - powrócono do nazwy Palladium - obecnie w sali działają klub i teatr pod tą nazwą, odwołując się do tradycji istniejącego kiedyś kina.
Lewa część budynku została wyremontowana na początku lat "nastych" XXI w., zaś prawa wciąż czeka na remont. Część wnętrz projektu E. Ebera przetrwało do dnia dzisiejszego.
Nazwa "Kino Palladium" jest obecnie używana przez salkę kinową w Muzeum Powstania Warszawskiego.
