Rzeźbiarz:
Edward Wittig.
Cokół: Antoni Jawornicki.
Pomnik zaprojektowany w 1923 był poświęcony polskim lotnikom walczącym za Polskę w czasie pierwszej wojny światowej.
Powszechna Wystawa Krajowa:
gipsowy odlew pomnika stanął w 1929 w Poznaniu na terenach Wystawy Krajowej: na skwerze pomiędzy Pałacem Rządowym (obecnie Wydział Chemii UAM) a Pałacem Sztuki (obecnie Collegium Anatomicum Uniwersytetu Medycznego) zwrócony w stronę Pałacu Rządowego.
Odlew w brązie został wykonany dopiero w 1930.
Odsłonięcie w Warszawie:
11 listopada 1932.
W Warszawie pomnik stanął na skwerze na środku placu Unii Lubelskiej.
Był jednym z pierwszych pomników poświęconych lotnikom w Europie (wcześniejszy był pomnik amerykańskich lotników na cmentarzu Orląt w Lwowie odsłonięty 30 maja 1925).
Podczas okupacji harcerze „Szarych Szeregów” namalowali na cokole dwie kotwice - znaki Polski Walczącej: po jednej stronie namalowana przez Jana Bytnara „Rudego” a po drugiej stronie przez Jana Guta.
Zniszczony:
po Powstaniu Warszawskim prawdopodobnie w listopadzie lub grudniu 1944.
Cokół ze znakami Polski Walczącej stał jeszcze przez kilka lat na placu - potem został rozebrany.
Dwa kamienne bloki z cokołu, w tym jeden ze śladem kotwicy, zostały przeniesione pod liceum im. Stefana Batorego na Myśliwieckiej. W 1981 blok z kotwicą został przeniesiony do Muzeum Woli na ul. Srebrnej na wystawę z okazji 70 lecia harcerstwa.
Rekonstrukcja:
w 1967 pomnik został zrekonstruowany przez Alfreda Jesiona na podstawie statuetki, która służyła Wittigowi jako jeden z modeli, materiału ikonograficznego i fragmentów oryginalnego pomnika odnalezionych w fabryce Lilpopa na Woli.
Odsłonięcia w nowej lokalizacji - na skrzyżowaniu Żwirki i Wigury z Wawelską - dokonano 9 września 1967.
