Architekci:
Maurycy Grodzieński, Henryk Stifelman.
Budowa:
1927-33.
Po 1918 w środowisku warszawskich Żydów, wobec przeludnienia i skromności warunków istniejących dotąd instytucji, narodziła się idea stworzenia nowej placówki opiekuńczej dla żydowskich dzieci.
Schronisko prowadzone początkowo przez Towarzystwo Przyjaciół Dzieci działało przy ul. Leszno 11, w 1921 miało się przenieść do budynku przy Dolnej 25, następnie przejęte przez Magistrat przeniosło się na Ogrodową 27.
W końcu grudnia 1924 władze miejskie powołały Komitet Budowy Gmachu dla Domu Opieki. Postanowiono wznieść nowoczesny gmach na 300 łóżek, i w tym celu w 1925 zakupiono parcelę przy Płockiej.
Projekt opracowany w 1925 przez Maurycego Grodzieńskiego, po rozpoczęciu budowy w 1927, wobec śmierci architekta, realizował z własnymi zmianami H. Stifelman, (m.in. dodał dwa pawilony, zbiegające się szczytami przy głównym budynku na kształt litery V).
Z braku funduszy prace przeciągały się: stan surowy budynku ukończono w 1930, prace wykończeniowe w 1933. Wkrótce (w 1935) po rozpoczęciu działalności placówki, do której przeniesiono dzieci z dotychczasowej siedziby przy Ogrodowej 27, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości finansowych i wychowawczych, Dom Opieki rozwiązano, a dzieci przeniesiono do budynku przy Leszno 127 oraz do mniejszych placówek.
Pusty gmach przekazano Szpitalowi Wolskiemu z Wolskiej 4, zajmującemu się głównie leczeniem gruźlicy.
Od 1948 w budynku działał Polski Instytut Przeciwgruźliczy, obecnie działający pod nazwą Instytut Gruźlicy i Chorób Płuc. Po wojnie również dokonano rozbudowy zespołu, wystawiając nowe skrzydło południowe oraz nowy gmach od strony Działdowskiej.
