Budowa:
1913-14.
Kamienica powstała dla Stanisława Kowalskiego, kupca z prowincji, który postanowił ulokować kapitał w nieruchomości. Nazwa własna pochodzi jednak od małżeństwa Stanisława i Kazimiery Kacperskich, długoletnich właścicieli. W 1938 kamienica została sprzedana za 1,3 mln zł Państwowemu Zakładowi Emerytalnemu.
Wczesnomodernistyczna kamienica czynszowa, wypełniająca szczelnie wąską działkę o obrysie trapezu. Posiada nietypowy rzut w kształcie litery A oraz malutkie podwórko „studnię” o wymiarach 2/8/4 m, na które wychodzą okna dwóch klatek schodowych i korytarzy. Dziewięciokondygnacyjna, w momencie ukończenia była jednym z dwu najwyższych domów mieszkalnych w Warszawie (drugi znajdował się na Mariensztacie przy Nowy Zjazd 7). Została wzniesiona zapewne w całości z cegły (stropy typu Kleina), zgodnie ze sztuką budowlaną, bez wydzielenia elementów konstrukcyjnych i użycia żelbetu.
Nowocześnie wyposażona w trzy windy, centralne ogrzewanie, hydrofory, łazienki gazowe, pralnię, a nawet centralne odkurzacze. W 1933 została ukazana w filmie fabularnym pt. "Dwanaście krzeseł" z Adolfem Dymszą w roli głównej.
Zniszczona:
w czasie II wojny światowej spalona, częściowo zniszczono ostatnie piętro i poddasze, a całkowicie dach.
Obecnie:
Trzykrotnie odnawiana z zastosowaniem rożnych przeróbek. W północnej elewacji na całej długości wstawiono dwa rzędy dużych okien, obniżono nieco poddasze, dodano świetlik nad podwórkiem na wysokości dachu, zmieniono układ niektórych wnętrz przebijając ściany. W 1955 zubożono zwieńczenie od pl. Unii Lubelskiej. Około 1970 podwórko zabudowano podłogą z luksferów na wysokości drugiego piętra.
W 2007 i 2009 stała się bohaterką reportaży telewizyjnych z powodu uciążliwych i niebezpiecznych mieszkańców zajmujących lokale socjalne ("Getto biedy przy Marszałkowskiej") oraz projektu adaptacji pierwszego piętra na hostel ("Hostel przy Marszałkowskiej 1"). Wg stanu z lipca 2011 budynek, uznany za zabytek (nr A-920 w rejestrze zabytków), znajdował się w złym stanie technicznym, m.in. wskutek rozległych pęknięć w ścianach, przesiąkania wody przez tynk do lokali mieszkalnych, braku kompleksowego remontu.
W 2017 roku kamienica przeszła gruntowny remont, w wyniku którego odtworzono m.in. zwieńczenie od strony pl. Unii Lubelskiej.
