Architekt:
Józef Orłowski.
Budowa:
w latach 1859(7)? – 61 na miejscu manufaktury powozów Tomasza Michała Dangla.
Obiekt powstał z przeznaczeniem na siedzibę szpitala św. Ducha, który przeniósł się tutaj z Koszar Sierakowskich przy Konwiktorskiej 3.
Zespół szpitalny stanowił ostatni przykład zastosowania stylu palladiańskiego w architekturze polskiej. Został zaplanowany w systemie pawilonów połączonych galeriami. Od ulicy wzniesiono okazały gmach główny z wejściem ozdobionym kolumnami i okazałym podjazdem. Budynek wieńczyła postać anioła otaczającego gestem opiekuńczym dwie postacie: kobietę i mężczyznę. W głębi posesji zbudowano pięć, połączonych ze sobą pawilonów.
Jak na owe czasy, szpital był najnowocześniejszym w Warszawie - zarówno funkcjonalnie: posiadał wydzielony osobny pawilon dla chorych zakaźnie, jak i pod względem wyposażenia w kuchnie, łazienki, ogrzewanie przy pomocy kaloryferów oraz urządzenia wodociągowe, gazowe i waterklozety.
Od 1864 był siedzibą klinik Szkoły Głównej, a od 1869 Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W tym miejscu i pod tym wezwaniem szpital przechodził różne usprawnienia organizacyjne i modernizacje techniczne, np.: w 1874 wprowadzono bezpłatne porady w klinice oftalmicznej, w 1898 otwarto pracownię rentgenowską, w 1908 uruchomiono pierwszą w Warszawie przychodnię przeciwgruźliczą. W 1904 szpital rozbudowano o pawilon prosektoryjny.
W latach międzywojennych szpital liczył 360-380 łóżek i mieścił kliniki Wydziału Lekarskiego UW, oddziały miejskie i przychodnię przyszpitalną.
Zniszczony:
25 września 1939 wskutek bombardowania. Zginęło wówczas w gruzach około 200 pacjentów i osób personelu.
Dalsze zniszczenia szpitala nastąpiły w 1944.
Odbudowany:
po 1945 - odtworzono pawilon główny, w którym umieszczono Warszawski Ośrodek Kultury oraz część pawilonów z przeznaczeniem na szkołę dla dzieci specjalnej troski.
Obecnie mieści się w nim Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki.
